W godle Narodowego Frontu Polskiego znajduje się stylizowany piastowski biały orzeł na czerwonym tle. To najbardziej znany znak jednego z nielicznych zwycięskich polskich powstań – Powstania Wielkopolskiego z 1918-1919 r.
Zakończyło się ono zwycięstwem dzięki temu, że poprzedzone i
podbudowane zostało skuteczną pracą u podstaw i wywołane oraz przeprowadzone w
sprzyjających warunkach. W ten sposób zminimalizowano polskie straty osiągając
jak największe korzyści dla Polaków.
Jest to wzór działania dla osób
skupionych w Narodowym Froncie Polskim.
Historyczny orzeł powstania wielkopolskiego jest bez korony, podobnie jak
orły piastowskie.
Do dzisiaj w herbie wielkopolski (kolebce Państwa
Polskiego) jest orzeł piastowski z zadartym dziobem
i bez korony. Tę
symbolikę należy wiązać właściwie z pradawnym ustrojem słowiańskim i
szlacheckim, opartym na równości we wspólnym decydowaniu poprzez wiec – ówczesną
formę referendum. Było ono zwoływane w ważnych sprawach dotyczących całej
społeczności. Na wiecach wybierano przywódcę wiodącego zbrojnych tylko w
przypadku takiej konieczności i na określony czas dbając o to, aby nie
wykorzystał on nadmiernie swojej pozycji kosztem innych we wspólnocie
słowiańskiej.
Po obu stronach wyrazu „POLSKI” znajdują się dwa krzyże
nawiązujące do tradycji kawaleryjskiej.
W centrum godła NFP (środek białego orła) znajdują się swastyka i gamadion tworząc krzyż, zwane na Podhalu „krzyżyki niespodziane”.
W okresie II Rzeczpospolitej często wykorzystywany znak
w polskich
formacjach wojskowych. Swastyka to nasz słowiański znak pomyślności.
Stylizowany napis nad głową białego orła w sposób wizualny nawiązuje do monogramu NFP, będącego skrótem nazwy organizacji Narodowy Front Polski, a której pełna nazwa znajduje się w otoku znaku.
autorzy: Aleksander Jabłonowski, Andrzej Szumski